Back to archive index Beytelmann rocks with Pannonica! Amsterdam, 2017-03-15, in Splendor 'Pannonica Quartet meets Gustavo Beytelmann' was a splendid concert that I have enjoyed every second of! Master pianist Gustavo Beytelmann didn't leave one key of the grand piano untouched in his violently passionate and tender play, opening the concert with a few solo pieces. I didn't know what to expect from an orchestra formed by four saxophonists and one pianist, but when the Pannonica Quartet joined the master they proved it to be a powerful combination for a repertoire that goes from the traditional tangos of the '40-ies to Piazzolla and complicated compositions of Horacio Salgan. A big surprise was a chacarera they played. No instrument had the lead, they all had. The complexity of the arrangements must make it really difficult to play, but for the audience it was just an overwhelming pleasure to hear all notes produced by each instrument apart come together in prefect order. Very exiting it was! Next to the pieces with high energy (like 'Escualo') they can become poetic as well, with a piece like 'Poema'. Only in 'Poema' however, there were a few seconds in which one instrument seemed to have dropped out. And indeed, one of he saxophonists later went out of his way to humble himself, for not having put the right scores in front of him. But those few seconds underlined the fullness and the quality of all the other seconds of this great concert and surprising I would not want to have missed. www.gustavobeytelmann.com/index_anglais.html www.pannonicaquartet.com/ Splendor is an initiative of musicians, and a club, that one can become member of, for just 100 euro a year. With that membership one can visit the whole variety of concerts. http://splendoramsterdam.com/ Moved by the friends! Dat was me daar genieten, gisteravond, in Haarlem, van het concert van 'Cuarteto Tangata' met extensies! Pianiste Margreet Markerink presenteerde haar nieuwe CD 'Moving Friends', en maakte daar met haar friends een geweldig en moving muzikaal feest van. Margreet Markerink, Jacqueline Edeling, Boris Franz, Andrea Bentivoglio, gast spelers Emmy Storms, Harriët Overbeek, en de zangers Jeannine Geerts en Kees Scholten, ze hebben mij bij elk nummer verbaasd en geëmotioneerd doen zijn over zo'n kwaliteit van spel, het repertoire, en de fijne afwisseling. Verbaasd was ik ook te horen van zangres Jeannine Geerts dat zij nog geen stap in Buenos Aires heeft gezet, laat stáán dat ze er al eens heeft gezongen, want als je niet beter wist, zou je toch echt denken dat ze een Argentijnse diva is op tournee in Europa. Ze zouden daar aan haar voeten liggen, en haar niet meer laten gaan. Als je er een potje voor heb, ben je gek als je jezelf en je vrienden niet ook op zo'n bloedje mooi concert trakteert! Rob Nuijten 12 maart 2017 PS: Vandaag spelen ze in Delft. Info hierboven. "Ik wil alles en ik wil het overal" en waarom juist dát niet kan... Er is mij verzocht of ik iets wilde schrijven over Amsterdamse salons 'waar je niet aan de bak komt'. Over kliekjes waar je niet tussen komt, salons waar je niet tot dansen komt als je niet zelf een partner meebrengt. Door dit 'aan de kaak te stellen' zou er misschien iets ten goede veranderen. Nou, daar kan ik kort over zijn: er verandert helemaal niets, als je anderen vertelt dat ze het verkeerd doen, als je voor hen het voordeel van die verandering niet aantoont. Niet toevallig woon ik in Amsterdam, want na wat omzwervingen in Nederland en de tropen, koos ik deze stad om juist wat meer keus te hebben in het culturele aanbod. Niet persé kwalitatief, maar beslist kwantitatef, en gevarieerd. Is Amsterdam een betere stad, zijn de Amsterdammers beter intelligenter, aardiger? Nee, volgens mij niet. Hebben ze andere manieren? Ja, misschien wel, maar met generaliseren sla je heel veel planken mis. Ik woon tweehonderd meter van het afgehakte Marokkaanse hoofd vandaan, maar of zulks nou een typisch Amsterdamse wijze van communiceren is bestrijd ik. Bij het asielzoekerscentrum op 300 meter afstand van mijn woning is nog niet één keer geprotesteerd. Zijn de achterlijke protesten bij de azc's, van de zwakbegaafden die zich met varkenskoppen tooien, typerend voor de kleine steden en dorpen? Laat maar even horen of je zelf vindt dat je daar bijhoort. Nu volgen enige observaties, gedaan in één van de door klager gewraakte salons: Vrouw komt binnen, zonder gezelschap. Onbekend gezicht. Binnen vijf minuten danst ze de tango en ze zal die avond nog maar één tanda zitten. Ze danst, naar mijn idee, erg elegant, erg prettig. Ze blijkt een Amerikaanse te zijn die nooit eerder op een Amsterdamse tangovloer stond. In dezelfde salon: Een man komt binnen, zonder gezelschap. Onbekend gezicht. Ondergetekende spreekt hem aan, om hem er een beetje bij te betrekken, en hij vertelt, dat er bij hem in de buurt, in Zuid-Duitsland, een heel populaire salon is, waar mensen voor van heinde en ver komen. Wat is het bijzondere van die salon? vroeg ik. Hij zegt dat het geheim van de salon is, dat 'iedereen daar met iedereen danst, heel sociaal'. Bij mij komt, door deze info, een vooroordeel boven. Ik vermoed namelijk dat die man dan waarschijnlijk niet de stijl van dansen heeft die in deze salon A gewaardeerd wordt. Even later zie ik hem op de vloer. Laat ik het neutraal proberen te zeggen: zijn stijl was inderdaad opvallend anders. In 3 uur heeft hij twee tandas gedanst. In nog steeds diezelfde salon komt af en toe een paar dat al twee decennia de salons bezoekt.. De man praat tijdens het dansen doorlopend, en geeft haar instructies. Zij zijn tot elkaar veroordeeld want er is verder niemand die een van hen de vloer opvraagt. Er komt een man binnen, onbekend gezicht, maar wel in gezelschap van een lokale tanguera. Hij gaat niet met haar de vloer op maar met een hem onbekende vrouw, wier dansen hij eerst heeft geobserveerd. Resultaat: twee buitenlandse dansers die in die salon onbekend zijn, en dus niet bij een kliekje horen, stonden in no time op de vloer. Eén buitenlandse danser was, door zijn manier van dansen, veroordeeld tot langdurig hangen aan de bar. Deze observaties vertellen mij dat deze salon niet voldoet aan het door klager omschreven label, dat men tot het kliekje zou moeten horen om ertussen te komen. Het is natuurlijk wel zo, dat iedereen die zich in de salon ophoudt, oordelen maakt, die op zowel aantoonbare feiten zijn gebaseerd alswel op eerdere ervaringen die worden geprojecteerd op de onbekende. Maar als de beteuterde bezoeker voor zowat elke andere aanwezige een bekende is, die al vele jaren zeer veel salons bezoekt, en hij het idee heeft dat hij er in de gewraakte salons niet tussen komt, dan zou de 'uitgeslotene' ook eens kunnen nadenken welke andere factoren een rol zouden kunnen spelen, die het effect hebben, dat hem de omhelzing in die paar salons in Amsterdam onthouden wordt, terwijl hij in een andere Amsterdamse salon, en buiten deze stad, voldoende aan zijn trekken komt. Zou misschien zijn stijl van dansen en zijn manier van doen te weinig aansluiten bij wat de meeste andere dansers aldaar waarderen? En waarom zie je die weigerdansers zo weinig in die salons waar klager een graag geziene gast is? Ligt het niet veel meer voor de hand, dat er simpelweg een verscheidenheid is aan voorkeuren, en dat niet alles en iedereen past bij andermans voorkeuren, zoals andermans niet altijd past bij de jouwe? Als je vindt dat Argentijnse Tango alles met Buenos Aires te maken heeft, ga daar dan eens kijken, en ontdekken dat óók daar salons zijn, waar je niet zomaar de vloer op gevraagd wordt, omdat je er toevallig bent. Je zal in salon A, B, en C, op één of andere manier moeten laten zien wat je te bieden hebt, met een meegebrachte danspartner of een al aanwezige kennis, terwijl je in salon D en F als vreemde eend in de bijt wel degelijk op jouw manier aan de bak komt, door gewoon op iemand af te stappen. En dat heeft dus alles te maken met de behoeften van de andere bezoekers. Juist omdat er voor ieders wil wat is, verdeeld over verschillende plekken, is er niet, op elke plek, alles voor ieders wil. Nou heb ik het over Amsterdam, maar ik was eens in Nijmegen om óók dáár te zien hoe sommigen 'er niet tussen komen'. En in den lande kan je ook salons aantreffen, waar sommige bezoekers, er niet eens tussen wíllen komen, omdat ze heel veel 'gedans' zien, maar geen tango. Niet de tango althans, die zij liefhebben. Rob Nuijten Maart 2016, bijgewerkt 13 December 2016 Must see: Film 'Ultimo Tango' Ultimo Tango is a partly dramatized documentary-movie about the life and tango careers of the worldfamous dancers Juan Carlos Copes and Maria Nieves. Interviews illustrated with scenes acted and danced by young dancers. 85 minutes, Spanish spoken, subtitles in Dutch. DIrected by German Kral, Executive producer: Wim Wenders. Trailer: www.youtube.com/watch?v=FCwwoCAQr1E Trailer: www.youtube.com/watch?v=FQW_NSMSZmM Trailer: www.youtube.com/watch?v=QmZ-uaFfJ2I Movie seen by the editor, 'pré-permiere', November 5, Amsterdam, Cinecenter, www.cinecenter.nl/ultimo-tango 7 November, 2016 Recensie De film ’Ultimo Tango’, die nu in diverse steden in roulatie gaat, is, behalve een documentaire over de tangodanscarriere van Juan Carlos Copes en Maria Nieves van de vorige eeuw, óók een wervelende dansshow op moderne leest geschoeid. Dat maakt, dat deze film voor zowel tangokenners en bezoekers die zelf al vele jaren dansen, ook zéér te genieten is door hen die niet, nóg niet, aan de tangodans verslingerd zijn. De film zal beslist wervend blijken te zijn voor weer een hele aantallen nieuwe dansleerlingen, zo prachtig zijn de moderne choreografieën, zo hoog het niveau van de dansers die scenes uit het leven van Copes en Nieves verbeelden, zo prachtig de aankleding van de dansers en het decorum, en zo professioneel het camerawerk. De door de jonge dansers uitgevoerde choreografieën zijn géén kopieën van de dansen van Copes en Nieves, of een poging daartoe. Elk danspaar heeft nu eenmaal zijn eigen stijl, die niet door een ander gekopieerd kan worden, behalve met opvallende gebreken. De dansers hebben niet meer dan enige gebaren en de houding van de oude maestro’s geintegreerd in hun spectaculaire choreografieën. Zoals de tangomuziek zich is blijven ontwikkelen, deed de tangodans dat óók, en daarmee ontwikkelt zich ook de smaak van het publiek. Het gaat bij deze film dan dus ook niet om de dansen van het beroemde paar, maar om hoe zij hun danscarriere beleefd hebben. Het is vooral het verhaal van Maria Nieves, fragmenten van interviews met haar, waartussen Copes weliswaar eveneens aan het woord komt, maar zijn rol is, in de documentaire althans, nogal bescheiden gehouden. Hij was dan wel de bedenker van het idee dat tangodans ook als theatershow gebracht kon worden, met als voornaamste doel, er Broadway mee te bereiken, de film heeft als leidraad de levenslange verliefdheid van Maria Nieves op deze man, haar verdriet over niet uitgekomen verwachtingen van deze relatie, en haar, mijns inziens nog maar broze, overwinning van dat verdriet. Vervolgens voegt ze de kijker enige ’wijsheden’ over ’mannen’ toe, die de zaal tot lachen brengen, maar die bij nader inzien toch niet zo doordacht lijken, en dan eerder als een poging tot revanche klinken. Maar je gaat wel heel erg van deze vrouw houden door deze film, de schoonheid van haar stem, de zo zachte Argentijnse uitspraak van het spaans, haar oprechtheid, en haar momenten van zichtbare, doch ingehouden emotie en haar uitgesproken liefde voor de dans, en de danscarriere die ze met Juan Carlos Copes heeft mogen beleven. Voor de oudere dansers in de zaal, die in Nederland dertig jaar geleden konden beginnen met lesnemen in de Argentijnse Tango, waar voorheen slechts de ballroom tango voorhanden was, zal het terugkijken met Copes en Nieves een feest van herkenning zijn, en zij houden er misschien wel nóg meer liefde voor de tango aan over dan zij al hadden. Voor hen die later met de Argentijnse tango begonnen, ook al ambieëren zij geen showdans te beoefenen, lijkt het me dat ze, net als ik, na die anderhalf uur die toch grotendeels gevuld is met prachtige dansuitvoeringen, zo snel als mogelijk weer op een dansvloer willen staan. De film werd bij pré-premiere ingeleid door Arjan Sikking van dansschool Tango Argentino Amsterdam, met een schets van het ontstaan en de ontwikkeling van de tango als muziek en dans. Het verhaal is terug te vinden op deze webpagina: www.tangoalma.nl/tango/geschiedenis/ Rob Nuijten Redacteur en uitgever van de online Tango Agenda voor Nederland, www.torito.n/agenda 'Ultimo Tango, the making of...' (12 minutes of movieclips from Minute 6:14: www.youtube.com/watch?v=2ZjlyexraZs A documentary about the making of Ultimo Tango. The first 6:14 minutes blabla in spanish only, but then follow 12 minutes of moving images, that give you insight in what it means to make a movie. It makes the movie even more impressive than I already thought it was. The dancers also talk about them not having triedt to produce a copy of the dances of Copes & Nieves, which was already clear when I saw the movie, yesterday, butto only imitate certain gestures and moves, integrated into their own style of dancing. Tangodancing and the appreciation of it by the audiences, evolves, so, if they had tried to produce copies of the choreografies of decades ago, the movie might have failed to reach the big audience it deserves. I thought the movie is superb, by all means. It's not only a documentary about the career of two worldfamous dancers, now in their 80's, but also an immensely enjoyable dance theatre show. It's all in one. So here's a video of 'the making of'. An apetizer for those who haven't yet seen the movie, and a great souvenir for those who've already seen it and are stll touched by it. How could one not?  Click 'special events' in the menu above to find details about the cinema's showing this movie. Berlin, Tango Loft One of those beautiful milongas of Berlin Click to enlarge What a warm and colourfull, romantically decorated space it is, the Tango Loft in Berlin! On Sundays, the milonga starts at 15.00 hrs, and doesn't stop till the early hours of next morning. I was there Sunday October 9th, 2016, from 16.00 till about 02.00 hrs, saw the spacious place fill up with dancers, had a great time dancing to a, for me, pleasent mix of traditional tango's and alternative music, met lovely people, enjoyed huge and well filled glasses of tea and wine, an impressive dance show, the pictures at the walls and the many flowers. Other great spaces I've helped polish the dancefloor of, were Villa Kreuzberg, Balhaus Waltzerlinksgestrickt and Bebop, all situated in the area Kreuzberg, the same area as Bed & Tango had made me find a lovely person to host me. Rob Nuijten © photo 2016 Singer/guitarist Marili Machado visited Amsterdam again, for a visit to friends and a concert on Sept 30, 2016 After her concert tour in Germany, she'll be back in Amsterdam, the last ten days of October. Want to book her? Contact her directly, or via 'Torito' http://marilimachado.com Videos Here you can witness Marili Machado and duo El Monte singing and playing, in Sept 2015, on board of your editors' boat, while on their way to their promotional flash performance in Teatro Munganga. Photos: one strip of images taken on board. Videos: Marili_Machado_y_Duo_El_Monte If you want to dance on a pensamiento triste tonight you may gett in the right mood with the story linked below here. A whole different perspective of the start of the war in Syria, and by whom that was supported: www.rt.com/op-edge/336934-syria-war-conflict-narrative/ 'UKRAINE, propaganda, mass psychology' observed from both sides by prof. Jerry Kroth With images you won't have seen at the evening news nore in the newspapers: watch?v=2VqxOQ6b5gE Orchestra 'Aires de Tango' in Amsterdam Friday September 25 - 2015, early evening, orchestra 'Aires de Tango' from the Netherlands, played in the cafe of the University of Amsterdam (UvA) in the old center of the city. Visitors danced to their music. The UvA plans to have live tango music every last Friday of the month, starting at 17.00 hrs. Click image for a collage of larger photos © Photo Rob Nuijten 'De eeuw van Carlos Moreno Amador' genomineerd voor Bronzen Uil Deze indrukwekkende debuutroman van Onno Wesseling, waarin tangodans een grote rol speelt, moet je in huis- en gelezen hebben, en als dat niet het geval is, dan rep je je naar de winkel. Dan kan je, net als ik, gemotiveerd, via deze webpagina je stem uitbrengen voor de publieksprijs (Cookies toelaten, anders werkt het niet). http://hetbetereboek.be/stemformulier Het boek vind je hier Rob Nuijten The Masochism Tango sung and played by Tom Lehrer (2007) Video Blown away by Giampiero & Ariane Performances by Giampiero Galdi (Italy) and Ariane Liautaud (France), in Amsterdam, Flavia's milonga, June 8. Webpage Ariane Webpage Giampiero Let me tell you I was blown away by the dances of this these young people from Italy and France. Both dancers showed an enormous technical skill, a wide variety of steps and moves including some I had never seen before, musicality, playfullness, equality. But what would all that be worth without their obvious traits of tenderness and sensuality. The man's careful lead into spectacular steps, the opportunities given to- and appreciated by the lady follower, them always understanding eachothers improvisation with the speed of light, I thought it looked so romantic, and it made me believe this couple had been training together for years. Wnhen having a little chat with 23 year young Giampiero I however learned that they're not working as a dance couple in that way, but that they just love to dance together at the milongas whenever they bump into eachother, and that their preparation for the performances in The Netherlands consisted of nothing more than practising two times, just before. Well, then I was even more impressed. How come they seem so fine tuned, how come their performance looks like they spend all their time together? "Probably because we had the same teachers" Giampiero said "but I actually do not know so much of whith whom Ariane took her classes". I'm blown away, as I said. This dance couple that just meets for the occasion gave a show of four dances, one after the other full of complicated sequences, with an ease and a fluidity as if they've been training for years. They have shown their audience what improvisation,  from an italian man and a french woman, when you at least speak the same tango language, can be like: shear pleasure. That's what they expressed, in their dances, as well: "We are having so much fun!" And so was their audience. Thank you, young maestros for your hard work makin the world beautiful, and thanks Flavia for having given us the opportunity to meet them! Rob Nuijten The editor of Torito's Tango Agenda for the Netherlands Shower & dance Special request from a few ladies: Men, have a shower and put on a clean shirt, before you invite a lady to tango! Why leaders get bored with themselves and what to do about it by Veronica Toumanova Well written and wise story that teaches you how to never ever again experience a dull moment in you tango dancing! Click this link 'De eeuw van Carlos Moreno Amador' Debuutroman van Onno Wesseling 380 paginas. ISBN 978-90-445-2821-3, uitgeverij De Geus Het is alsof ik een film gezien heb. Een meeslepend epos over meerdere generaties, met elkaar verbonden door de vermaledijde, maldito tango en de ellende veroorzaakt door armoede, bedrog, uitbuiting, onwetendheid, onbetouwbare beloften, en oorlog. En het leed dat mensen met een overgecompenseerd minderwaardigheidscomplex aan anderen kunnen toebrengen. Ik heb het over de debuutroman van Onno Wesseling, getiteld 'De eeuw van Carlos Moreno Amador'. Gebeuren er óók nog mooie dingen, of is het enkel maar ellende? Jawel, want er zijn altijd mensen die voldoende liefde in zich dragen om compassie te hebben met degenen die zich vergisten, of door een teveel aan tegenslagen gedreven werden tot daden waarvan zij als kind nog meenden dat zij zich daartoe nooit zouden verlagen. Een van de meest gruwelijke dingen van een oorlog is misschien dat de vijand niet atijd zo duidelijk te onderscheiden is, als ware hij immer een soldaat gekleed in een buitenlands uniform. Het zijn de landgenoten, buurtgenoten, buren, en soms zelfs huisgenoten of familieleden, die zich ontpoppen tot een levensbedreigende opponent, die het leed onverdraaglijk maken. Om daarna niét zodanig om te zien in wrok, dat het je leven vergalt, kost zoveel tijd, dat niet iedereen dat in zijn leven nog haalt. Moest ik vorige week aan scenes van de show 'Otango' denken, afgelopen dagen zag ik fragmenten van de film 'Elle s'appelait Sarah' voor me. Niet alleen vanwege de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog, maar óók omdat dit verhaal zich eveneens over meerdere generaties en werelddelen uitstrekt en de mensen in het verleden moeten graven om het heden te begrijpen. Wesseling bespeelt je verwachtingen en weet je daarom toch telkens weer te verrassen. Zo is dat, in mijn beleving althans, óók met muziek. Het is misschien fijn, als het een betrouwbare lijn volgt  die enigzins in de verwachting ligt, maar het wordt pas oorstrelend en tot een genot, wanneer ons telkens een verrassing wacht, die zó mooi op het voorgaande past, dat je weet, dat dát het is wat slechts een kunstenaar eraan kon toevoegen. Rob Nuijten 9 maart 2014