|
|
Back to archive index
|
Beytelmann rocks with Pannonica!
Amsterdam, 2017-03-15, in Splendor
'Pannonica Quartet meets Gustavo Beytelmann' was a splendid concert
that I have enjoyed every second of! Master pianist Gustavo Beytelmann
didn't leave one key of the grand piano untouched in his violently
passionate and tender play, opening the concert with a few solo pieces.
I didn't know what to expect from an orchestra formed by four
saxophonists and one pianist, but when the Pannonica Quartet joined the
master they proved it to be a powerful combination for a repertoire
that goes from the traditional tangos of the '40-ies to Piazzolla and
complicated compositions of Horacio Salgan. A big surprise was a
chacarera they played. No instrument had the lead, they all had. The
complexity of the arrangements must make it really difficult to play,
but for the audience it was just an overwhelming pleasure to hear all
notes produced by each instrument apart come together in prefect order.
Very exiting it was! Next to the pieces with high energy (like
'Escualo') they can become poetic as well, with a piece like 'Poema'.
Only in 'Poema' however, there were a few seconds in which one
instrument seemed to have dropped out. And indeed, one of he
saxophonists later went out of his way to humble himself, for not
having put the right scores in front of him. But those few seconds
underlined the fullness and the quality of all the other seconds of
this great concert and surprising I would not want to have missed.
www.gustavobeytelmann.com/index_anglais.html
www.pannonicaquartet.com/
Splendor is an initiative of musicians, and a club, that one can become
member of, for just 100 euro a year. With that membership one can visit
the whole variety of concerts.
http://splendoramsterdam.com/
Moved by the friends!
Dat was me daar genieten, gisteravond, in Haarlem, van het concert van
'Cuarteto Tangata' met extensies! Pianiste Margreet Markerink
presenteerde haar nieuwe CD 'Moving Friends', en maakte daar met haar
friends een geweldig en moving muzikaal feest van.
Margreet Markerink, Jacqueline
Edeling, Boris Franz, Andrea Bentivoglio, gast spelers Emmy Storms, Harriët Overbeek, en de
zangers Jeannine Geerts en Kees Scholten,
ze hebben mij bij elk nummer verbaasd en geëmotioneerd doen zijn over
zo'n kwaliteit van spel, het repertoire, en de fijne afwisseling.
Verbaasd was ik ook te horen van zangres Jeannine Geerts dat zij nog
geen stap in Buenos Aires heeft gezet, laat stáán dat ze er al eens
heeft gezongen, want als je niet beter wist, zou je toch echt denken
dat ze een Argentijnse diva is op tournee in Europa. Ze zouden daar aan
haar voeten liggen, en haar niet meer laten gaan.
Als je er een potje voor heb, ben je gek als je jezelf en je vrienden
niet ook op zo'n bloedje mooi concert trakteert!
Rob Nuijten
12 maart 2017
PS: Vandaag spelen ze in Delft. Info hierboven.
"Ik
wil alles en ik wil het overal"
en waarom juist dát niet kan...
Er is mij verzocht of ik iets wilde schrijven over Amsterdamse salons
'waar je niet aan de bak komt'. Over kliekjes waar je niet tussen komt,
salons waar je niet tot dansen komt als je niet zelf een partner
meebrengt. Door dit 'aan de kaak te stellen' zou er misschien iets ten
goede veranderen.
Nou, daar kan ik kort over zijn: er verandert helemaal niets, als je
anderen vertelt dat ze het verkeerd doen, als je voor hen het voordeel
van die verandering niet aantoont.
Niet toevallig woon ik in Amsterdam, want na wat omzwervingen in
Nederland en de tropen, koos ik deze stad om juist wat meer keus te
hebben in het culturele aanbod. Niet persé kwalitatief, maar beslist
kwantitatef, en gevarieerd. Is Amsterdam een betere stad, zijn de
Amsterdammers beter intelligenter, aardiger? Nee, volgens mij niet.
Hebben ze andere manieren? Ja, misschien wel, maar met generaliseren
sla je heel veel planken mis. Ik woon tweehonderd meter van het
afgehakte Marokkaanse hoofd vandaan, maar of zulks nou een typisch
Amsterdamse wijze van communiceren is bestrijd ik. Bij het
asielzoekerscentrum op 300 meter afstand van mijn woning is nog niet
één keer geprotesteerd. Zijn de achterlijke protesten bij de azc's, van
de zwakbegaafden die zich met varkenskoppen tooien, typerend voor de
kleine steden en dorpen? Laat maar even horen of je zelf vindt dat je
daar bijhoort.
Nu volgen enige observaties, gedaan in één van de door klager gewraakte
salons:
Vrouw komt binnen, zonder gezelschap. Onbekend gezicht. Binnen vijf
minuten danst ze de tango en ze zal die avond nog maar één tanda
zitten. Ze danst, naar mijn idee, erg elegant, erg prettig. Ze blijkt
een Amerikaanse te zijn die nooit eerder op een Amsterdamse tangovloer
stond.
In dezelfde salon: Een man komt binnen, zonder gezelschap. Onbekend
gezicht. Ondergetekende spreekt hem aan, om hem er een beetje bij te
betrekken, en hij vertelt, dat er bij hem in de buurt, in
Zuid-Duitsland, een heel populaire salon is, waar mensen voor van
heinde en ver komen. Wat is het bijzondere van die salon? vroeg ik. Hij
zegt dat het geheim van de salon is, dat 'iedereen daar met iedereen
danst, heel sociaal'. Bij mij komt, door deze info, een vooroordeel
boven. Ik vermoed namelijk dat die man dan waarschijnlijk niet de
stijl van dansen heeft die in deze salon A gewaardeerd wordt. Even
later
zie ik hem op de vloer. Laat ik het neutraal proberen te zeggen: zijn
stijl was inderdaad opvallend anders. In 3 uur heeft hij twee tandas
gedanst.
In nog steeds diezelfde salon komt af en toe een paar dat al twee
decennia de salons bezoekt.. De man praat tijdens het dansen
doorlopend, en geeft haar instructies. Zij zijn tot elkaar veroordeeld
want er is verder niemand die een van hen de vloer opvraagt.
Er komt een man binnen, onbekend gezicht, maar wel in gezelschap van
een lokale tanguera. Hij gaat niet met haar de vloer op maar met een
hem onbekende vrouw, wier dansen hij eerst heeft geobserveerd.
Resultaat: twee buitenlandse dansers die in die salon onbekend zijn, en
dus niet bij een kliekje horen, stonden in no time op de vloer. Eén
buitenlandse danser was, door zijn manier van dansen, veroordeeld tot
langdurig hangen aan de bar.
Deze observaties vertellen mij dat deze salon niet voldoet aan het door
klager omschreven label, dat men tot het kliekje zou moeten horen om
ertussen te komen. Het is natuurlijk wel zo, dat iedereen die zich in
de salon ophoudt, oordelen maakt, die op zowel aantoonbare feiten zijn
gebaseerd alswel op eerdere ervaringen die worden geprojecteerd op de
onbekende. Maar als de beteuterde bezoeker voor zowat elke andere
aanwezige een bekende is, die al vele jaren zeer veel salons bezoekt,
en hij het idee heeft dat hij er in de gewraakte salons niet tussen
komt, dan zou de 'uitgeslotene' ook eens kunnen nadenken welke andere
factoren een rol zouden kunnen spelen, die het effect hebben, dat hem
de omhelzing in die paar salons in Amsterdam onthouden wordt, terwijl
hij in een andere Amsterdamse salon, en buiten deze stad, voldoende aan
zijn trekken komt. Zou misschien zijn stijl van dansen en zijn manier
van doen te weinig aansluiten bij wat de meeste andere dansers aldaar
waarderen? En waarom zie je die weigerdansers zo weinig in die salons
waar klager een graag geziene gast is? Ligt het niet veel meer voor de
hand, dat er simpelweg een verscheidenheid is aan voorkeuren, en dat
niet alles en iedereen past bij andermans voorkeuren, zoals andermans
niet altijd past bij de jouwe? Als je vindt dat Argentijnse Tango alles
met Buenos Aires te maken heeft, ga daar dan eens kijken, en ontdekken
dat óók daar salons zijn, waar je niet zomaar de vloer op gevraagd
wordt, omdat je er toevallig bent. Je zal in salon A, B, en C, op één
of andere manier moeten laten zien wat je te bieden hebt, met een
meegebrachte danspartner of een al aanwezige kennis, terwijl je in
salon D en F als vreemde eend in de bijt wel degelijk op jouw manier
aan de bak komt, door gewoon op iemand af te stappen. En dat heeft dus
alles te maken met de behoeften van de andere bezoekers. Juist omdat er
voor ieders wil wat is, verdeeld over verschillende plekken, is er
niet, op elke plek, alles voor ieders wil.
Nou heb ik het over Amsterdam, maar ik was eens in Nijmegen om óók dáár
te zien hoe sommigen 'er niet tussen komen'. En in den lande kan je ook
salons aantreffen, waar sommige bezoekers, er niet eens tussen wíllen
komen, omdat ze heel veel 'gedans' zien, maar geen tango. Niet de tango
althans, die zij liefhebben.
Rob Nuijten
Maart 2016, bijgewerkt 13 December 2016
Must see: Film
'Ultimo Tango'
Ultimo Tango is a partly dramatized documentary-movie about the life
and tango careers
of the worldfamous dancers Juan Carlos Copes and Maria Nieves.
Interviews illustrated with scenes
acted and danced by young dancers.
85 minutes, Spanish spoken, subtitles in Dutch.
DIrected by German Kral, Executive producer: Wim Wenders.
Trailer: www.youtube.com/watch?v=FCwwoCAQr1E
Trailer: www.youtube.com/watch?v=FQW_NSMSZmM
Trailer: www.youtube.com/watch?v=QmZ-uaFfJ2I
Movie seen by the editor, 'pré-permiere', November 5, Amsterdam,
Cinecenter, www.cinecenter.nl/ultimo-tango
7 November, 2016
Recensie
De film ’Ultimo Tango’, die nu in diverse steden in roulatie gaat, is,
behalve een documentaire over de tangodanscarriere van Juan Carlos
Copes en Maria Nieves van de vorige eeuw, óók een wervelende dansshow
op moderne leest geschoeid. Dat maakt, dat deze film voor zowel
tangokenners en bezoekers die zelf al vele jaren dansen, ook zéér te
genieten is door hen die niet, nóg niet, aan de tangodans verslingerd
zijn. De film zal beslist wervend blijken te zijn voor weer een hele
aantallen nieuwe dansleerlingen, zo prachtig zijn de moderne
choreografieën, zo hoog het niveau van de dansers die scenes uit het
leven van Copes en Nieves verbeelden, zo prachtig de aankleding van de
dansers en het decorum, en zo professioneel het camerawerk. De door de
jonge dansers uitgevoerde choreografieën zijn géén kopieën van de
dansen van Copes en Nieves, of een poging daartoe. Elk danspaar heeft
nu eenmaal zijn eigen stijl, die niet door een ander gekopieerd kan
worden, behalve met opvallende gebreken. De dansers hebben niet meer
dan enige gebaren en de houding van de oude maestro’s geintegreerd in
hun spectaculaire choreografieën. Zoals de tangomuziek zich is blijven
ontwikkelen, deed de tangodans dat óók, en daarmee ontwikkelt zich ook
de smaak van het publiek. Het gaat bij deze film dan dus ook niet om de
dansen van het beroemde paar, maar om hoe zij hun danscarriere beleefd
hebben. Het is vooral het verhaal van Maria Nieves, fragmenten van
interviews met haar, waartussen Copes weliswaar eveneens aan het woord
komt, maar zijn rol is, in de documentaire althans, nogal bescheiden
gehouden. Hij was dan wel de bedenker van het idee dat tangodans ook
als theatershow gebracht kon worden, met als voornaamste doel, er
Broadway mee te bereiken, de film heeft als leidraad de levenslange
verliefdheid van Maria Nieves op deze man, haar verdriet over niet
uitgekomen verwachtingen van deze relatie, en haar, mijns inziens nog
maar broze, overwinning van dat verdriet. Vervolgens voegt ze de kijker
enige ’wijsheden’ over ’mannen’ toe, die de zaal tot lachen brengen,
maar die bij nader inzien toch niet zo doordacht lijken, en dan eerder
als een poging tot revanche klinken. Maar je gaat wel heel erg van deze
vrouw houden door deze film, de schoonheid van haar stem, de zo zachte
Argentijnse uitspraak van het spaans, haar oprechtheid, en haar
momenten van zichtbare, doch ingehouden emotie en haar uitgesproken
liefde voor de dans, en de danscarriere die ze met Juan Carlos Copes
heeft mogen beleven. Voor de oudere dansers in de zaal, die in
Nederland dertig jaar geleden konden beginnen met lesnemen in de
Argentijnse Tango, waar voorheen slechts de ballroom tango voorhanden
was, zal het terugkijken met Copes en Nieves een feest van herkenning
zijn, en zij houden er misschien wel nóg meer liefde voor de tango aan
over dan zij al hadden. Voor hen die later met de Argentijnse tango
begonnen, ook al ambieëren zij geen showdans te beoefenen, lijkt het me
dat ze, net als ik, na die anderhalf uur die toch grotendeels gevuld is
met prachtige dansuitvoeringen, zo snel als mogelijk weer op een
dansvloer willen staan.
De film werd bij pré-premiere ingeleid door Arjan Sikking van
dansschool Tango Argentino Amsterdam, met een schets van het ontstaan
en de ontwikkeling van de tango als muziek en dans. Het verhaal is
terug te vinden op deze webpagina: www.tangoalma.nl/tango/geschiedenis/
Rob Nuijten
Redacteur en uitgever van de online Tango Agenda voor Nederland,
www.torito.n/agenda
'Ultimo Tango, the making of...' (12 minutes of movieclips from Minute
6:14: www.youtube.com/watch?v=2ZjlyexraZs
A documentary about the making of Ultimo Tango. The
first 6:14 minutes
blabla in spanish only, but then follow 12 minutes of moving images,
that give you insight in what it means to make a movie. It makes the
movie even more impressive than I already thought it was. The dancers
also talk about them not having triedt to produce a copy of the dances
of Copes & Nieves, which was already clear when I saw the movie,
yesterday, butto only imitate certain gestures and moves, integrated
into their own style of dancing. Tangodancing and the appreciation of
it by the audiences, evolves, so, if they had tried to produce copies
of the choreografies of decades ago, the movie might have failed to
reach the big audience it deserves. I thought the movie is superb, by
all means. It's not only a documentary about the career of two
worldfamous dancers, now in their 80's, but also an immensely enjoyable
dance theatre show. It's all in one. So here's a video of 'the making
of'. An apetizer for those who haven't yet seen the movie, and a great
souvenir for those who've already seen it and are stll touched by it.
How could one not?
Click 'special events' in the menu above to find details about the
cinema's showing this movie.
Berlin, Tango Loft
One of those beautiful milongas of Berlin
Click to enlarge
What a warm and colourfull, romantically decorated space it is, the
Tango Loft in Berlin! On Sundays, the milonga starts at 15.00 hrs, and
doesn't stop till the early hours of next morning. I was there Sunday
October 9th, 2016, from 16.00 till about 02.00 hrs, saw the spacious
place fill up with dancers, had a great time dancing to a, for me,
pleasent mix of traditional tango's and alternative music, met lovely
people, enjoyed huge and well filled glasses of tea and wine, an
impressive dance show, the pictures at the walls and the many flowers.
Other great spaces I've helped polish the dancefloor of, were Villa
Kreuzberg, Balhaus Waltzerlinksgestrickt and Bebop, all situated in the
area Kreuzberg, the same area as Bed & Tango had made me find a
lovely person to host me.
Rob Nuijten © photo 2016
|
Singer/guitarist
Marili Machado visited Amsterdam again, for a visit to friends and a
concert on Sept 30, 2016
After her concert tour in Germany, she'll be back in Amsterdam, the
last ten days of October.
Want to book her? Contact her directly, or via 'Torito'
http://marilimachado.com |
Videos
Here you can witness Marili Machado and duo El Monte singing and
playing, in Sept 2015, on board of your editors'
boat, while on their way to their promotional flash performance in
Teatro Munganga.
Photos: one strip of images taken on board.
Videos: Marili_Machado_y_Duo_El_Monte
|
If you want to dance on a
pensamiento triste tonight you may gett in the right mood with
the story linked below here.
A whole different perspective of the start of the war in Syria, and by
whom that was supported:
www.rt.com/op-edge/336934-syria-war-conflict-narrative/
'UKRAINE, propaganda,
mass psychology' observed from both sides by prof. Jerry Kroth
With images you won't have seen at the evening news nore in the
newspapers: watch?v=2VqxOQ6b5gE
Orchestra 'Aires de Tango' in Amsterdam
Friday
September 25 - 2015,
early evening, orchestra 'Aires de Tango'
from the Netherlands, played in the cafe of the University of Amsterdam
(UvA) in the
old center of the city. Visitors danced to their music.
The UvA plans to have live tango music every last Friday of the month,
starting at 17.00 hrs.
Click image for a collage of larger photos
© Photo Rob Nuijten
|
'De
eeuw van Carlos Moreno Amador' genomineerd voor Bronzen Uil
Deze indrukwekkende debuutroman van Onno Wesseling, waarin tangodans
een grote rol speelt, moet je in huis- en gelezen hebben, en als dat
niet het geval is, dan rep je je naar de winkel.
Dan kan je, net als ik, gemotiveerd, via deze webpagina je stem
uitbrengen voor de publieksprijs (Cookies toelaten, anders werkt het
niet).
http://hetbetereboek.be/stemformulier
Het boek vind je hier
Rob Nuijten |
The
Masochism Tango
sung and played by Tom Lehrer (2007)
Video
Blown away by
Giampiero & Ariane
Performances by Giampiero Galdi (Italy) and Ariane
Liautaud (France), in Amsterdam, Flavia's milonga, June 8.
Webpage Ariane
Webpage Giampiero
Let me tell you I was blown away by the dances of this these young
people from Italy and France. Both dancers showed an enormous technical
skill, a wide variety of steps and moves including some I had never
seen before, musicality, playfullness, equality. But what would all
that be worth without their obvious traits of tenderness and
sensuality. The man's careful lead into spectacular steps, the
opportunities given to- and appreciated by the lady follower, them
always understanding eachothers improvisation with the speed of light,
I thought it looked so romantic, and it made me believe this couple had
been training together for years.
Wnhen having a little chat with 23 year young Giampiero I however
learned that they're not working as a dance couple in that way, but
that they just love to dance together at the milongas whenever they
bump into eachother, and that their preparation for the performances in
The Netherlands consisted of nothing more than practising two times,
just before. Well, then I was even more impressed. How come they seem
so fine tuned, how come their performance looks like they spend all
their time together? "Probably because we had the same teachers"
Giampiero said "but I actually do not know so much of whith whom Ariane
took her classes".
I'm blown away, as I said. This dance couple that just meets for the
occasion gave a show of four dances, one after the other full of
complicated sequences, with an ease and a fluidity as if they've been
training for years. They have shown their audience what
improvisation, from an italian man and a french woman, when you
at least speak the same tango language, can be like: shear pleasure.
That's what they expressed, in their dances, as well: "We are having so
much fun!" And so was their audience. Thank you, young maestros for
your hard work makin the world beautiful, and thanks Flavia for having
given us the opportunity to meet them!
Rob Nuijten
The editor of
Torito's Tango Agenda for the Netherlands
Shower & dance
Special request from a few ladies:
Men, have a shower and put on a clean shirt, before you invite a lady
to tango!
Why
leaders get bored with themselves
and what to do
about it
by Veronica Toumanova
Well written and wise story that teaches you how to never ever again
experience a dull moment in you tango dancing!
Click this link
'De eeuw van
Carlos Moreno
Amador'
Debuutroman van Onno Wesseling
380 paginas. ISBN 978-90-445-2821-3, uitgeverij De Geus
Het is alsof ik een film gezien heb. Een meeslepend epos over meerdere
generaties, met elkaar verbonden door de vermaledijde, maldito
tango en de ellende veroorzaakt door armoede, bedrog, uitbuiting,
onwetendheid, onbetouwbare beloften, en oorlog. En het leed dat mensen
met een overgecompenseerd minderwaardigheidscomplex aan anderen kunnen
toebrengen. Ik heb het over de debuutroman van Onno Wesseling, getiteld
'De eeuw van Carlos Moreno Amador'.
Gebeuren er óók nog mooie dingen, of is het enkel maar ellende? Jawel,
want er zijn altijd mensen die voldoende liefde in zich dragen om
compassie te hebben met degenen die zich vergisten, of door een teveel
aan tegenslagen gedreven werden tot daden waarvan zij als kind nog
meenden dat zij zich daartoe nooit zouden verlagen.
Een van de meest gruwelijke dingen van een oorlog is misschien dat de
vijand niet atijd zo duidelijk te onderscheiden is, als ware hij immer
een soldaat gekleed in een buitenlands uniform. Het zijn de
landgenoten, buurtgenoten, buren, en soms zelfs huisgenoten of
familieleden, die zich ontpoppen tot een levensbedreigende opponent,
die het leed onverdraaglijk maken. Om daarna niét zodanig om te zien in
wrok, dat het je leven vergalt, kost zoveel tijd, dat niet iedereen dat
in zijn leven nog haalt. Moest ik vorige week aan scenes van de show 'Otango' denken, afgelopen
dagen zag ik fragmenten van de film 'Elle
s'appelait Sarah'
voor me. Niet alleen vanwege de verschrikkingen van de tweede
wereldoorlog, maar óók omdat dit verhaal zich eveneens over meerdere
generaties en werelddelen uitstrekt en de mensen in het verleden moeten
graven om het heden te begrijpen.
Wesseling bespeelt je verwachtingen en weet je daarom toch telkens weer
te verrassen. Zo is dat, in mijn beleving althans, óók met muziek. Het
is misschien fijn, als het een betrouwbare lijn volgt die
enigzins in de verwachting ligt, maar het wordt pas oorstrelend en tot
een genot, wanneer ons telkens een verrassing wacht, die zó mooi op het
voorgaande past, dat je weet, dat dát het is wat slechts een kunstenaar
eraan kon toevoegen.
Rob Nuijten
9 maart 2014
|
|
|
|